Iris de Vries

EN

I'm stubbornly trying to come up with something brilliant. But I fall short and feel fragile. My entanglements are inefficient, unfocussed and unmeasurable. Lucky me, I am at the breaking point of being just human.

 

As an artist, I am fascinated by the human attempt to provide everything with efficiency, and maybe even more fascinated by the inevitable shortcoming or downsides attached to those attempts. ​With my work, I try to provide the starting point of a conversation. The material form is determined by the content of the question I want to raise. That is why I categorize my art in projects, rather than in individual works. 

 

My work offers sensory comfort and is often tangible.  What emerges from my artistic practice should be inviting and not frightening. I try to achieve this by questioning something without judgement. In my attempt to involve other senses besides the visual, much of my work is accessible and tangible. I often bring much of the same together to create a play between recognizability and alienation.

​

​

​​​

​

NL 

Ik probeer halsstarrig iets geniaals te bedenken. Maar ik schiet tekort en voel me fragiel. Mijn verbindingen zijn inefficiënt, missen focus en zijn niet meetbaar. Wat een geluk, ik stuit op het breekpunt van gewoon mens-zijn. 

 

​Als kunstenaar ben ik fascineert door de menselijke poging om alles van efficiëntie te voorzien. En wellicht nog het meest van de onvermijdelijke tekortkoming en nadelige gevolgen van deze pogingen. Ik bevraag zaken die zich in onze huidige maatschappij voordoen. Met mijn werk probeer ik het gesprek hierover op gang te brengen. De materiële vorm wordt door de inhoud van het bevraagde bepaald. Daarom categoriseer ik mijn werk vaak in 'projecten', in plaats van kunstwerken. 

​

Mijn werk biedt zintuiglijk comfort en is vaak tastbaar. Dat wat voortkomt uit mijn artistieke praktijk moet uitnodigen en niet afschrikken. Dat probeer ik te bewerkstelligen door zonder oordeel iets te bevragen. In mijn poging om andere zintuigen naast het dominante visuele zintuig bij mijn werk te betrekken, is veel van mijn werk toegankelijk en tastbaar. Ik breng vaak veel van hetzelfde bij elkaar om een spel tussen herkenbaar en vervreemding te laten ontstaan.

​

​

​

​